Νίκος Καββαδίας ΜΑΡΑΜΠΟΥ

ΜΑΡΑΜΠΟΥ Νίκος Καββαδίας 

απο: http://users.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/nikos_kabbadias/1933_marampoy_home.htm#01

Λένε γιὰ μένα οἱ ναυτικοὶ ποὺ ἐζήσαμε μαζὶ
πὼς εἶμαι κακοτράχαλο τομάρι διεστραμμένο,
πὼς τὶς γυναῖκες μ᾿ ἕνα τρόπον ὕπουλο μισῶ
κι ὅτι μ᾿ αὐτὲς νὰ κοιμηθῶ ποτέ μου δὲν πηγαίνω.

Ἀκόμα, λένε πὼς τραβῶ χασίσι καὶ κοκό,
πὼς κάποιο πάθος μὲ κρατεῖ φριχτὸ καὶ σιχαμένο,
κι ὁλόκληρο ἔχω τὸ κορμὶ μὲ ζωγραφιὲς αἰσχρές,
σιχαμερὰ παράξενες, βαθιὰ στιγματισμένο.

Ἀκόμα, λένε πράματα φριχτὰ πάρα πολύ,
ποὺ εἶν᾿ ὅμως ψέματα χοντρὰ καὶ κατασκευασμένα,
κι αὐτὸ ποὺ ἐστοίχισε σὲ μὲ πληγὲς θανατερὲς
κανεὶς δὲν τό ῾μαθε, γιατὶ δὲν τό ῾πα σὲ κανένα.

Μ᾿ ἀπόψε, τώρα ποὺ ἔπεσεν ἡ τροπικὴ βραδιά,
καὶ φεύγουν πρὸς τὰ δυτικὰ τῶν Μαραμποὺ τὰ σμήνη,
κάτι μὲ σπρώχνει ἐπίμονα νὰ γράψω στὸ χαρτί,
ἐκεῖνο, ποὺ παντοτινὴ κρυφὴ πληγή μου ἐγίνη.

Ἤμουνα τότε δόκιμος σ᾿ ἕνα λαμπρὸ ποστάλ
καὶ ταξιδεύαμε Αἴγυπτο γραμμὴ Νότιο Γαλλία.
Τότε τὴ γνώρισα -σὰν ἄνθος ἐμοίαζε ἀλπικὸ-
καὶ μία στενὴ μᾶς ἔδεσεν ἀδελφικὴ φιλία.

Ἀριστοκρατική, λεπτὴ καὶ μελαγχολική,
κόρη ἑνὸς πλούσιου Αἰγύπτιου ὁπού ῾χε αὐτοκτονήσει,
ταξίδευε τὴ λύπη της σὲ χῶρες μακρινές,
μήπως ἐκεῖ γινότανε νὰ τήνε λησμονήσει.

Πάντα σχεδὸν τῆς Μπασκιρτσὲφ κρατοῦσε τὸ Ζουρνάλ,
καὶ τὴν Ἁγία της Ἄβιλας παράφορα ἀγαποῦσε,
συχνὰ στίχους ἀπάγγελνε θλιμμένους γαλλικούς,
κι ὧρες πολλὲς πρὸς τὴ γαλάζιαν ἔκταση ἐκοιτοῦσε.

Κι ἐγώ, ποὺ μόνον ἑταιρῶν ἐγνώριζα κορμιά,
κι εἶχα μίαν ἄβουλη ψυχὴ δαρμένη ἀπ᾿ τὰ πελάη,
μπροστά της ἑξανάβρισκα τὴν παιδικὴ χαρὰ
καί, σὰν προφήτη, ἐκστατικὸς τὴν ἄκουα νὰ μιλάει.

Ἕνα μικρὸ τῆς πέρασα σταυρὸν ἀπ᾿ τὸ λαιμὸ
κι ἐκείνη ἕνα μοῦ χάρισε μεγάλο πορτοφόλι
κι ἤμουν ὁ πιὸ δυστυχισμένος ἄνθρωπος τῆς γῆς,
ὅταν ἐφθάσαμε σ᾿ αὐτὴν ποὺ θά ῾φευγε, τὴν πόλη.

Τὴν ἐσκεφτόμουνα πολλὲς φορὲς στὰ φορτηγά,
ὡς ἕνα παραστάτη μου κι ἄγγελο φύλακά μου,
καὶ μία φωτογραφία της στὴν πλώρη ἦταν γιὰ μὲ
ὄαση, ποὺ ἕνας συναντᾶ μὲς στὴν καρδιὰ τῆς Ἄμμου.

Νομίζω πὼς θὲ νά ῾πρεπε νὰ σταματήσω ἐδῶ.

Τρέμει τὸ χέρι μου, ὁ θερμὸς ἀγέρας μὲ φλογίζει.
Κάτι ἄνθη ἐξαίσια τροπικὰ τοῦ ποταμοῦ βρωμοῦν,
κι ἕνα βλακῶδες Μαραμποὺ παράμερα γρυλίζει.

Θὰ προχωρήσω!... Μία βραδιὰ σὲ πόρτο ξενικὸ
εἶχα μεθύσει τρομερὰ μὲ οὐίσκυ, τζὶν καὶ μπύρα,
καὶ κατὰ τὰ μεσάνυχτα, τρικλίζοντας βαριά,
τὸ δρόμο πρὸς τὰ βρωμερά, χαμένα σπίτια ἐπῆρα.

Αἰσχρὲς γυναῖκες τράβαγαν ἐκεῖ τους ναυτικούς,
κάποια μ᾿ ἅρπαξ᾿ ἀπότομα, γελώντας, τὸ καπέλο
(παλιὰ συνήθεια γαλλικὴ τοῦ δρόμου τῶν πορνῶν)
κι ἐγὼ τὴν ἀκολούθησα σχεδὸν χωρὶς νὰ θέλω.

Μία κάμαρα στενή, μικρή, σὰν ὅλες βρωμερή,
οἱ ἀσβέστες ἀπ᾿ τοὺς τοίχους της ἐπέφτανε κομμάτια,
κι αὐτὴ ράκος ἀνθρώπινο ποὺ ἐμίλαγε βραχνά,
μὲ σκοτεινά, παράξενα, δαιμονισμένα μάτια.

Τῆς εἶπα κι ἔσβησε τὸ φῶς. Ἐπέσαμε μαζί.
Τὰ δάχτυλά μου καθαρὰ μέτρααν τὰ κόκαλά της.
Βρωμοῦσε ἀψέντι. Ἐξύπνησα, ὡς λένε οἱ ποιητές,
«μόλις ἐσκόρπιζεν ἡ αὐγὴ τὰ ροδοπέταλά της».

Ὅταν τὴν εἶδα καὶ στὸ φῶς τ᾿ ἀχνὸ τὸ πρωινό,
μοῦ φάνηκε λυπητερή, μὰ κολασμένη τόσο,
ποὺ μ᾿ ἕνα δέος ἀλλόκοτο, σὰ νά ῾χα φοβηθεῖ,
τὸ πορτοφόλι μου ἔβγαλα γοργὰ νὰ τὴν πληρώσω.

Δώδεκα φράγκα γαλλικά... Μὰ ἔβγαλε μία φωνή,
κι εἶδα μία ἐμένα νὰ κοιτᾶ μὲ μάτι ἀγριεμένο,
καὶ μία τὸ πορτοφόλι μου... Μ᾿ ἀπόμεινα κι ἐγὼ
ἕνα σταυρὸν ἀπάνω της σὰν εἶδα κρεμασμένο.

Ξεχνώντας τὸ καπέλο μου βγῆκα σὰν τὸν τρελό,
σὰν τὸν τρελὸ ποὺ ἀδιάκοπα τρικλίζει καὶ χαζεύει,
φέρνοντας μέσα στὸ αἷμα μου μία ἀρρώστια τρομερή,
ποὺ ἀκόμα βασανιστικὰ τὸ σῶμα μου παιδεύει.

Λένε γιὰ μένα οἱ ναυτικοὶ ποὺ ἐκάμαμε μαζὶ
πὼς χρόνια τώρα μὲ γυναίκα ἐγὼ δὲν ἔχω πέσει,
πῶς εἶμαι παλιοτόμαρο καὶ πὼς τραβάω κοκό.
Μ᾿ ἂν ἤξεραν οἱ δύστυχοι, θὰ μ᾿ εἶχαν συχωρέσει...

Τὸ χέρι τρέμει... Ὁ πυρετός... Ξεχάστηκα πολύ,
ἀσάλευτο ἕνα Μαραμποὺ στὴν ὄχθη νὰ κοιτάζω.
Κι ἔτσι καθὼς ἐπίμονα κι ἐκεῖνο μὲ κοιτᾶ,
νομίζω πὼς στὴ μοναξιὰ καὶ στὴ βλακεία τοῦ μοιάζω ...

---

δύο πολύ ωραίες διασκευές εδώ ακούστε


απο κανάλι στο Youtube Ioannis Tziallas

απο mojⒶ krdgli

επειδή βρήκα στοιχεία επεξηγηματικά για το ποίημα Μαραμπού παραθέτω
αναδημοσίευση απο το blog ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΑΝ
http://tragoudistan.blogspot.gr/2010/02/blog-post_12.html

Νίκος Καββαδίας

11.1.1910 - 10.2.1975

100 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ
1910-2010

***

Πίσω στα λυκειακά χρόνια. Ένα κλασικό μεσημέρι μετά το σχολείο...

- Πώς πήγε το σχολείο;
- Καλά.
- Τι κάνατε σήμερα;
- Ωχ ρε μάνα! Αυτή η ερώτηση κάθε φορά... Τι να κάναμε; Τα ίδια που κάνουμε κάθε φορά. 
- Εντάξει μωρέ, μην αγριεύεις. Κάτι πρέπει να ρωτήσω. Τι δηλαδή, να μην λέμε τίποτα;

.(περνάει λίγη ώρα, καθόμαστε τρώμε)

- Α δεν σου 'πα
- Τι;
- Κάναμε σήμερα στα Κείμενα ένα ποίημα απίστευτο! Ήταν του Καββαδία.
- Του Καββαδία;
- Αυτουνού που γράφει για τη θάλασσα και τα ταξίδιααα... Που λέει κι ο Παπακωνσταντίνου ένα ποίημά του σε τραγούδιιι... Που το βάζει ο μπαμπάς σε κασέτα στο αμάξι και φωναζειιις... Αυτό που λέει "Ήταν εκείνη τη νυχτιά που φύσαγε ο βαρδάρης"... Και το άλλο που λέει "Ένα στιλέτο έχω μικρό στη ζώνη μου σφιγμένο"... Ε αυτός που τα έχει γράψει αυτά είναι ο Καββαδίας.
- Α μάλιστα. Και για πες.
- Κάναμε που λες ένα ποίημά του που έλεγε για μια ιστορία απίστευτη. (με μάτια γουρλωμένα και όλο ενθουσιασμό) Δεν θυμάμαι τον τίτλο, αλλά έλεγε μέσα ότι είχε γνωρίσει μια πολύ όμορφη γυναίκα και την είχε ερωτευτεί. Όμως χάθηκαν σε κάποιο λιμάνι και τα υπόλοιπα χρόνια την σκεφτόταν πάντα σαν κάτι το ιερό. Τον είχε σημαδέψει βαθιά αυτός ο έρωτας. Της είχε χαρίσει και έναν σταυρό. Της τον πέρασε στον λαιμό πριν χωριστούν. Και άκου να δεις τι έγινε μετά.
- Τι έγινε;
- Σε ένα από τα ταξίδια του κατέβηκε σε ένα λιμάνι - στη Γαλλία νομίζω - και πήγε στις πόρνες. Κατέβηκε σε ένα σκοτεινό δωμάτιο με μία από αυτές και όταν ξημέρωσε ανακάλυψε ότι η γυναίκα αυτή φορούσε το σταυρό που αυτός είχε χαρίσει σε εκείνη που σου λεγα. Ήταν η ίδια! Απίστευτο;;! Πραγματικά εντυπωσιάστηκα. 
- Μάλιστα. Κοίτα να δεις τι γίνεται. Τραγικά πράγματα...
- Φοβερή ιστορία! Τι έγραφε αυτός ο Καββαδίας ε; Λες να το είχε ζήσει; Λένε πως οι ναυτικοί ζούνε απίστευτα πράγματα. (με γουρλωμένα μάτια και φαντασία σε πλήρη έξαρση!)

[ Αυτά είχα καταλάβει και ήταν και πολλά έτσι όπως την κάναμε την Λογοτεχνία στο σχολείο ]

*Μαραμπού: αραβική ονομασία για τροπικό πτηνό που μοιάζει με πελαργό
Μπασκιρτσέφ: Μαρία Μπάσκιρτσεφ - ζωγράφος, γλύπτης και συγγραφέας των αρχών του 20ου αιώνα (αν δεν κάνω λάθος). Υπήρξε σύμβολο των μορφωμένων και φιλελεύθερων γυναικών της εποχής της διότι, μεταξύ άλλων, υπεραμύνθηκε των δικαιωμάτων της γυναίκας στην Τέχνη
Ζουρνάλ (της Μπασκιρτσέφ): Αναφορά στο "Ημερολόγιο της Μαρίας Μπάσκιρτσεφ", το βιβλίο-ημερολόγιο στο οποίο ανέπτυξε κυρίως τις απόψεις της
Αγία της Άβιλας: (επίσης αν δεν κάνω λάθος) Αγία της Ισπανίας, έζησε γύρω στον 16ο αιώνα και έκανε πολλές φιλανθρωπίες, ενώ υπέφερε και από διάφορες ασθένειες.