ΣΙΝΕΜΑ-ΚΡΙΤΙΚΗ
«La Grande Bellezza»: βρέθηκε το «Dolce Vita» της εποχής μας Ο Πάολο Σορεντίνο υπογράφει ένα αριστούργημα. Απορρίπτει στοργικά το lifestyle και ανακαλύπτει την πραγματική ομορφιά σε όσα βρίσκονται γύρω μας και μέσα μας, ξερνώντας την επιτήδευση σαν φαγητό μετά το ξενύχτι. Ο Τόνι Σερβίλο είναι και πάλι έξοχος, σε μια ταινία-φόρο τιμής στον Φελίνι, τον Σκόλα, την ίδια τη Ρώμη.
Ο Πάολο Σορεντίνο υπογράφει ένα αριστούργημα. Απορρίπτει στοργικά το lifestyle και ανακαλύπτει την πραγματική ομορφιά σε όσα βρίσκονται γύρω μας και μέσα μας, ξερνώντας την επιτήδευση σαν φαγητό μετά το ξενύχτι. Ο Τόνι Σερβίλο είναι και πάλι έξοχος, σε μια ταινία-φόρο τιμής στον Φελίνι, τον Σκόλα, την ίδια τη Ρώμη
Της Λήδας Γαλανού (αναδημοσίευση απο Εφημερίδα των Συντακτών
http://www.efsyn.gr/?p=154692Η τέλεια ομορφιά (La Grande Bellezza) - Σκηνοθεσία: Πάολο Σορεντίνο
Ηθοποιοί: Τόνι Σερβίλο, Κάρλο Βερντόνε, Σαμπρίνα Φερίλι, Κάρλο Μπουκιρόσο, Πάμελα Βιλορέζι, Γαλατέα Ράντζι
Ο Τζεπ είναι ένας 65χρονος άντρας, κομψά ντυμένος, φλεγματικός, γεμάτος γοητεία, ένας επιτυχημένος συγγραφέας του ενός βιβλίου, γνωστός δημοσιογράφος και κοσμικός.
Ζει στη Ρώμη: εκεί βρίσκεται όχι μόνο το σπίτι του, αλλά η αναπνοή του. Κάνει βόλτες στην πόλη με τη μοναδική ιστορία, λουσμένη στον καλοκαιρινό ήλιο, μπαινοβγαίνει στα ομορφότερα σπίτια, που στέγασαν και καθόρισαν τις τέχνες, με την ίδια ευκολία που περνά το βράδυ του στο στριπτιζάδικο ενός παλιού φίλου, πηγαίνει σε ξέφρενα πάρτι που διαρκούν ώς το ξημέρωμα και διοργανώνει, ως τέλειος οικοδεσπότης, συγκεντρώσεις στο ανεπανάληπτο σπίτι του με το μπαλκόνι που χαϊδεύει το Κολοσσαίο.
Είναι ένας bon viveur, ένας Ζάχος Χατζηφωτίου της Ρώμης, φίλος των τεχνών και των γραμμάτων και των ανθρώπων που τα δημιουργούν, τα σχολιάζουν ή τα εμπορεύονται. Ταυτόχρονα, είναι ένας άντρας στο τελευταίο κεφάλαιο της ζωής του, που νιώθει τον χρόνο να τον πιέζει να αξιολογήσει όσα πέρασε κι όσα κατάφερε ώς τώρα. Η ομορφιά ποτέ δεν είναι τέλεια – έτσι κι η νέα ταινία του Πάολο Σορεντίνο έχει τα λάθη και τις ατέλειες που την καθιστούν αριστούργημα όχι στους τύπους, αλλά στην ουσία, ένα έργο τέχνης που σε πρώτη όψη μαγεύει, στην πορεία σε αναγκάζει ν’ ανακαλύψεις τα λάθη του και στο τέλος το λατρεύεις ακριβώς γι’ αυτά και για τις υψηλές προθέσεις του.
Ο Σορεντίνο κινηματογραφεί τον ήρωά του, τον Τόνι Σερβίλο, σε μια ερμηνεία ακριβείας και άνετης χάρης, και την πόλη του με ερωτικό πάθος και με μετριασμένη την μπαρόκ αισθητική του: μέσα στα στολίδια της πόλης και τη γεμάτη ιστορία ζωή του Τζεπ, ο κινηματογραφικός πλούτος είναι περιττός. Στα χείλη και την αφήγηση του Τζεπ ο Σορεντίνο βρίσκει ευκαιρία να σχολιάσει τα βασικά ερωτήματα της ζωής. Να ειρωνευτεί την προσποιητή απόλαυση της σύγχρονης τέχνης, τη δικτατορία της πολιτικά ορθής εξυπνάδας, την ανοησία της Καθολικής Εκκλησίας. Να επανεκτιμήσει και ν’ απορρίψει, στοργικά, τον ζήλο των πλούσιων και διάσημων του lifestyle να επικρατήσουν στη ζωή, να επιβληθούν στον χρόνο και στη διάνοια.
Ο Τζεπ, με χαμηλές κοινωνικές καταβολές, ανδρώθηκε στη Ρώμη με μια φιλοδοξία: όχι μόνο να είναι καλεσμένος στα καλύτερα πάρτι, αλλά και να μπορεί να τα καταστρέψει, αν το θέλει. Και τα κατάφερε. Αλλά όσα κέρδισε μ’ αυτή την αναγνώριση, τώρα, όταν ο χρόνος μετρά αντίστροφα, του φαίνονται κενά, μέσα σε μια κοινότητα που ανήγαγε το κενό σε αριστούργημα.
Σε μια πόλη που κρύβει την αληθινά μεγαλειώδη τέχνη σε κάθε της γωνιά και κάθε πέτρα, η επιτήδευση ξερνιέται σαν το φαγητό ύστερα από ξενύχτι. Σε μια ζωή που κάποτε, στην αρχή της, γνώρισε τον αληθινό, απλό, γυμνό έρωτα, η αναζήτηση του μεγάλου πάθους μοιάζει με πλεονεξία.
Κι όταν ο χρόνος δεν είναι πια φίλος, αλλά μια καθημερινή καταπιεστική παρουσία, η αναζήτηση για τη «μεγάλη ομορφιά» είναι, επιτέλους, άσκοπη, γιατί αν ξέρεις να μετράς, τη βρίσκεις ήδη μέσα σου.
Μ’ έναν και πάλι αριστουργηματικό Τόνι Σερβίλο και μ’ ένα γόνιμο στιλιζάρισμα στην εικόνα και στον ρυθμό, ο Πάολο Σορεντίνο παρουσιάζει μια ταινία-φόρο τιμής στο σινεμά του Φελίνι, του Ετορε Σκόλα, στην ίδια τη Ρώμη, στην ομορφιά που δεν χρειάζεται να ψάχνεις, γιατί βρίσκεται μπροστά σου, αρκεί να προλάβεις να το συνειδητοποιήσεις όσο είναι ακόμα καιρός. Πληθωρικός, αληθινός Ρωμαίος κι αυτός, ο Σορεντίνο πάσχει από όσα σχολιάζει στην ταινία του: γίνεται κατά στιγμές υπερβολικός, φλύαρος, γκροτέσκος, ανοικονόμητος. Αλλά είναι τόσο μεγάλη η αλήθεια και η μαγεία της ταινίας, που αρχικά σε παρασύρει, σαν τον τρόπο ζωής της σύγχρονης υψηλής τάξης, κι έπειτα σου επιτρέπει, με λίγο χρόνο και λίγη ενδοσκόπηση, να ανακαλύψεις μέσα της την πραγματική της ομορφιά: όχι απαραίτητα μεγάλη, όχι σύνθετη, αλλά πρωτογενή και ζωογόνο σαν το ηλιοκαμένο, γυμνό κορμί μιας εφηβικής ανάμνησης. Σαν ένα «Dolce Vita» που έπινε κοκτέιλ στα ’80s και στα ’90s, το «La Grande Bellezza» του Πάολο Σορεντίνο είναι μια ταινία που πονάει από ομορφιά, ένα σύνθετο, γεμάτο στολίδια φιλμ που δοξάζει την ομορφιά της απλότητας, μια συγκλονιστική ταινία που εκμυστηρεύεται το αβάσταχτο βάρος της ελαφρότητας.
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
λίστα soundtrack
http://www.imdb.com/title/tt2358891/soundtrack
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου