απο: http://www.cine.gr
Η Αντέλ στα 15 της αρχίζει να έχει τις πρώτες ερωτικές ανησυχίες. Θα δοκιμάσει με έναν νεαρό, αλλά εντέλει θα μαγνητισθεί από την Έμμα, μια εξωσχολική κοπέλα με μπλε μαλλιά.
Μαζί της θα μυηθεί σε κείνο το πάθος που φέρνει η οργασμιακή πληρότητα. Σταδιακά, η σχέση θα υποστεί την αναπόφευκτη φθορά, τη ρήξη, δίνοντας τη θέση της σε κάποια ωριμότητα. Το στόρι είναι εμπνευσμένο από τη γαλλική γραφιστική νουβέλα «Blue is the Warmest Color» της Ζυλί Μαρό.
Ο φακός του Αμπντελατίφ Κεσίς, πολύ συχνά σε γκρο-πλαν (μου θύμισε Μπέργκμαν), ψάχνει το πρόσωπο της άβαφης Αντέλ καθώς βλέπει, επιθυμεί, ρεμβάζει, γελάει, και όταν κλαίει, φροντίζει να «γράψει» και τη μύξα που τρέχει απ` τη μύτη της, όπως συμβαίνει στα παιδιά. Την παρακολουθεί στενά και όταν τρώει, και τρώει με την ψυχή της, που λέμε. Άλλωστε, στην επιλογή της Εξαρχόπουλος, ο Κεσίς γοητεύθηκε καθώς την έβλεπε να τρώει τόσο «αληθινά».
Στην ιστορία τρώνε συχνά. Όλοι. Αυτό συμβάλλει, διευκολύνει τον ιδιαίτερο ρεαλισμό του -στο «Κους Κους με Φρέσκο Ψάρι» δεν ξεχνάμε το κυριακάτικο γεύμα. Οι δύο σκηνές του οργασμού είναι παρατεταμένες, επίσης απόλυτα αληθοφανείς. Οι δύο αυτές σκηνές είναι κι ο πυρήνας του φιλμ, αυτό που το κάνει να ξεχωρίζει πέρα από την όποια καλλιτεχνική του αξία, να γίνεται ένα κινηματογραφικό φετίχ που η τωρινή γενιά θα το μνημονεύει μετά από τριάντα χρόνια με μια μελαγχολική διάθεση μιας εποχής που πέρασε, όπως οι παλιοί θυμούνται ένα «Ερωτικό Τρίο», ένα «Κορίτσι με τη Μοτοσικλέτα» ή μια «Εμμανουέλλα».
Αν αφαιρέσεις αυτές τις δύο σκηνές, δεν έχεις κάτι περισσότερο από μια αναβίωση της Νουβέλ Βαγκ. Μια δυνατή αναβίωση, βεβαίως. Ο Κεσίς ανάγει μια μικρή ιστορία (τίποτε φοβερό δεν συμβαίνει) σε έπος, μέσα από την εξαντλητική και πολύωρη παρακολούθηση των χαρακτήρων και της κατάστασης των πραγμάτων. Εδώ, μια φάση ενηλικίωσης μέσα από τον έρωτα, μάλιστα λεσβιακό έρωτα. Στα 179 λεπτά, δύσκολο να βγει κάτι που δεν μοιάζει επιτηδευμένο και προβοκατόρικο. Όμως, το καταφέρνει. Δεν κουράζεσαι (ίσως κάποιες στιγμές), σε απορροφά το θέμα και τα πρόσωπα, πρόκειται για ένα κομμάτι πραγματικότητας που εισχωρεί στη συνείδηση του θεατή. Σίγουρα, η τωρινή του ταινία δεν μπορεί να φτάσει το «Κους Κους με Φρέσκο Ψάρι», γιατί εκεί έχουμε μια ολοκληρωμένη κοινωνική ματιά πάνω στη αραβική κοινότητα με δραματική ένταση και αριστοτεχνικό σασπένς γύρω από μια ψυχική θύελλα, ούτε, τουλάχιστον σε ουσία, τη «Μαύρη Αφροδίτη», γιατί το ιδιωτικό κι ανθρωπολογικό δράμα (κι ανάλυση) είναι βαρέων βαρών. Από την άλλη, όμως, φαίνεται η δύναμη του δημιουργού που ακόμη και με ένα μικρό θέμα, μπορεί να αποδώσει ένα τόσο ειδικό βάρος. Και να χειριστεί μια σεξουαλική εξτραβαγκάνζα τόσο ψύχραιμα και τόσο μεθοδικά. Η Αντέλ Εξαρχόπουλος είναι όντως μια αποκάλυψη (ή έστω μια περίπτωση ιδανικής επιλογής και σκηνοθετικής διεύθυνσης) και η Λεά Σεϊντού αντάξια παρτενέρ.
Βαθμολογία: 3.5/5
Χάρης Καλογερόπουλος
περισσότερα:
SOUNDTRACK http://www.allobo.com/en/soundtrack-la-vie-d-adele-42867.html
ΧΡΥΣΟΣ ΦΟΙΝΙΚΑΣ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΑΝΝΩΝ 2013
Εμπνευσμένο από το Κόμικ, «Μπλε, το πιο ζεστό χρώμα», της Ζιλί Μαρό
http://www.diavasame.gr/page.aspx?itemID=SPG2147
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου