Mείνε δίπλα μου - Ain't Them Bodies Saints

(αναδημοσίευση από την ΕΠΟΧΗ, 26/10/2013)

Το μπλουζ του έρωτα

 του Στράτου Κερσανίδη

 Είναι κάποια συναισθήματα βαθιά που μπολιασμένα από αλήθεια δεν αλλοιώνονται. Και είναι κάποιες φορές που ακόμη κι ο συνήθως παιχνιδιάρης και ψεύτης έρωτας, όταν στηρίζεται στα στιβαρά θεμέλια της αγάπης, της αφοσίωσης και της αυτοθυσίας, μπορεί να μετατραπεί σε συναίσθημα αληθινό και σταθερό.

Με έναν θαυμάσιο τρόπο ο Ντέιβιντ Λόουερι στην ταινία του “Μείνε δίπλα μου” (Ain’t Them Bodies Saints), σκιαγραφεί μια τέτοια δυνατή και αναλλοίωτη σχέση ανάμεσα σε ένα νεαρό ζευγάρι, τον Μπομπ και τη Ρουθ.

Οι δυο νέοι, μαζί με τον αδελφό του Μπομπ κλεισμένοι σε ένα σπίτι, πολιορκούνται από μια ομάδα αστυνομικών, μετά κάποια παρανομία που έχουν διαπράξει. Στην ανταλλαγή των πυροβολισμών σκοτώνεται ο αδελφός του Μπομπ, ενώ η Ρουθ τραυματίζει έναν αστυνομικό. Δεν υπάρχει τρόπος διαφυγής και αναγκάζονται να παραδοθούν μόνο που ο Μπομπ παίρνει επάνω του την ευθύνη του τραυματισμού και κλείνεται στη φυλακή. Η Ρουθ, έγκυος ήδη, μετά από λίγο καιρό γεννά μια κόρη. Τα γράμματα που της στέλνει είναι γεμάτα αγάπη και με την υπόσχεση πως δε θα αφήσει την αγαπημένη του και θα επιστρέψει να την πάρει για να ζήσουν κάπου μακριά. Καταφέρνει να δραπετεύσει και προσπαθεί να τηρήσει την υπόσχεσή του, ενώ η Ρουθ μεγαλώνει την κόρη τους με αγάπη και στοργή, περιμένοντας με ηρεμία και υπομονή τον αγαπημένο της. Η κορύφωση του δράματος πλησιάζει καθώς πλησιάζει η στιγμή της συνάντησής τους.

 Αμερικάνικος νότος, δεκαετία του 1970. Μια μελαγχολική μουσική υπόκρουση συνοδεύει μια ιστορία οδύνης και απώλειας. Η σκηνοθεσία είναι υποβλητική, γεμάτη λυρισμό. Ο Ντέιβιντ Λόουερι ακολουθεί μια σκηνοθετική γραμμή που αφήνει τα γεγονότα να υπονοούνται. Αργόσυρτοι ρυθμοί που μοιάζουν με μουρμουρητό. Όπως τα μπλουζ του νότου που “σέρνονται” κι αφήνουν εκείνη την ανελέητη αίσθηση του σπαραγμού. Μια ταινία-τραγούδι για τους απλούς ανθρώπους που το μόνο που ζητούν είναι να ζήσουν. Μόνο που η ζωή φαίνεται πως δεν τους καλωσορίζει αλλά τους ρίχνει στο περιθώριο κλείνοντάς τους την πόρτα κατάμουτρα.

 Διακριτικός και ουσιαστικός ο Λόουερι χρησιμοποιεί την κάμερά του σαν ένα ζευγάρι δακρυσμένα μάτια. Ποιος από εμάς είναι τέλειος; Ποιος δεν έχει αδυναμίες; Ποιος δεν έχει κάνει λάθη; Ταινία-προσευχή στην πίστη της αγάπης. Μια προσευχή χαμηλών τόνων, μια ελεγεία στην αγνότητα των αληθινών συναισθημάτων. Γιατί μπορεί οι άνθρωποι να είναι αληθινοί μέσα σε έναν κάλπικο κόσμο, έναν κόσμο υποκρισίας και ψεύδους που δεν έχει θέση για τους ταπεινούς. Μια ταινία που υποδαυλίζει τους ανεκπλήρωτους πόθους των ανθρώπων. Μια ματιά βαθιά μέσα στην ψυχή εκεί όπου γεννιούνται και θεριεύουν τα συναισθήματα. Που ακόμη κι ο έρωτας μπορεί να μεταφραστεί ως υπομονή, αφοσίωση, ανιδιοτέλεια και εμπιστοσύνη. Με εικόνες που βυθίζονται μέσα στις νότες των μπλουζ, εικόνες πικρές που όμως μπορούν να αναζωογονήσουν την πίστη μας στο ανθρώπινο είδος, το οποίο είναι ικανό για το χειρότερο αλλά, όπως επισημαίνει κι ο Ντέιβιντ Λόουερι, και για το καλύτερο.

Οι ερμηνείες του Κέισι Άφλεκ και της Ρούνεϊ Μάρα, υπογραμμίζουν τη μελαγχολία των ηρώων και την οδυνηρή τους μοίρα. Είναι δύο ερμηνείες κραυγαλέες χωρίς όμως να κραυγάζουν οι οποίες υποστηρίζονται και από τις αντίστοιχες των υπόλοιπων ηθοποιών που είναι υψηλού επιπέδου.

Μια ταινία εσωτερικών δονήσεων, καλαίσθητη και διακριτική η οποία κέρδισε τα βραβεία φωτογραφίας (Μπράντφορντ Γιάνγκ) και παραγωγής στο Φεστιβάλ του Σάντανς και προβλήθηκε ως επιλογή στην Εβδομάδα Κριτικής στο Φεστιβάλ των Κανών.

Μουσική: Daniel Hart