σκηνοθεσία Cate Shortland, Μουσική Max Richter
άρθρο του http://kemes.wordpress.com - Κέντρο Μελετών & Ερευνών για το Σινεμά
….ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΛΛΑ ΠΑΙΔΙΑ, ΖΟΥΝΕ ΜΕ ΤΑ ΕΠΙΧΕΙΡΑ ΤΩΝ ΓΟΝΙΚΩΝ ΠΡΑΞΕΩΝ
του Γιάννη Ν. Γκακίδη
Ο ίσκιος των γονιών ένα πέπλο προστασίας για τα παιδιά από τις ξηρασίες της ζωής, όμως και φορές βαρύς πάνω στους ώμους, δείχνει να λυγίζει τα γόνατά τους. Από την πλευρά τους οι γονείς κάνουν κατά τεκμήριο ότι περνά από το χέρι τους για να αισθάνονται περήφανα τα παιδιά τους γι’ αυτούς. Μια ολόκληρη πόλη φοβισμένη, τρέμει να αντιπαρατεθεί με τις παράνομες και εγκληματικές πράξεις των περιφερόμενων τυχοδιωκτών της μακρινής και άγριας Δύσης. Ποιος θα συνοδέψει τον επικίνδυνο ληστή στην μεταγωγή στις φυλακές της Γιούμα και πιθανότητα στην κρεμάλα; Μόνο ο χωλός Νταν Έβανς αποτολμά να συνοδέψει τον κακοποιό Μπεν Γουέιντ με το τρένο των 3:10. Γιατί; «Θέλω να κάνω κάτι για το οποίο θα είναι περήφανος ο γιος μου». Κριτής και αποδέκτης των πράξεων και των μη πράξεών μας τα παιδιά μας. «Το Τρένο για τη Γιούμα» του Τζέιμς Μάνγκολντ. Ο εμφύλιος πόλεμος μεταξύ Νοτίων κα Βορείων στις ΗΠΑ δείχνει να οδεύει προς το τέλος του, κάτι που γνωρίζει καλύτερα απ’ όλους ο πρόεδρος Λίνκολν και αρνείται να κάνει δεκτό το αίτημα του γιου να πάει να πολεμήσει για την πατρίδα και προς επίρρωση της άρνησής του, του δείχνει τα κομμένα αιμοσταγή μέλη των τραυματιών που, μεταφέρονται εν είδη σφαγείου. «Δεν θα γίνω ποτέ σαν εσένα, αλλά δεν θα παραμείνω και ένα τίποτα» απαντά αυτός χωρίς περιστροφές. «Λίνκολν» του Στίβεν Σπίλμπεργκ. Ο Ντον Κορλεόνε θέλει να κρατήσει έξω από τις βρώμικες δουλειές της οικογενειακής δραστηριότητας, τον μικρό γιο του τον Μάικλ που, κάνει καριέρα στρατιωτικού. Έλα όμως που χάνει τον αυτονόητο διάδοχό του, τον μεγάλο του γιο. Και το κληροδότημα είναι φορές που κυνηγάει τον φυσικό δικαιούχο της. Έτσι ο Μάικλ θα γίνει ο επόμενος νονός της φαμίλιας.
«Ο Νονός» του Φράνσις Φορντ Κόπολα. Στο αναμενόμενο «Γκότι: Στον Ίσκιο του Πατέρα μου» του Μπάρι Λέβινσον που, αναφέρεται στα της οικογένειας Γκαμπίνο, μέλος της Cosa Nostra θα δούμε, πως ο υιός Τζον Γκότι τζούνιορ θα διαλύσει το κληροδότημα της φαμίλιας. Ο τίτλος από μόνος του υποδηλώνει πολλά. Ο Ιωάννης Βαρβάκης προόριζε τον γιο του ως αυτόν που, θα ηγείτο του αγώνα απελευθέρωσης της Ελλάδας από τους Οθωμανούς. Συχνά οι άνθρωποι μοιάζουν με άλογα που ντρεσάρονται κατά τις επιθυμίες του αναβάτη τους, αλλά είναι φορές που μετεξελίσσονται σε «μουλάρια» που κλωτσάνε. Ο γιος του Βαρβάκη μη αντέχοντας το «χάρισμα» και το «χρίσμα» του προορισμένου για μεγάλες ιδέες, δεν θα κλωτσήσει απλώς, αλλά θα πνιγεί αύτανδρος στη ρωσική βότκα. «Ο Θεός Αγαπάει το Χαβιάρι» του Γιάννη Σμαραγδή. Και πάμε σε κάτι πιο άγριο, στην μεταπολεμική πραγματικότητα της Γερμανίας με το ιστορικό φόντο να κυριαρχεί φωνασκώντας. Τι κληρονομεί το παιδί ενός ναζί, τι κληρονομούν οι επίγονοι της ναζιστικής Γερμανίας; Η έφηβη Λόρε και τα τέσσερα μικρότερα αδέρφια της υποχρεώνονται να διασχίσουν όλη την Γερμανία από τον Νότο στον Βορρά για να βρούνε καταφύγιο στην γιαγιά τους. Είναι η στιγμή που η Λόρε βίαια και αιφνίδια υποχρεώνεται να βιώσει τις συνέπειες της ναζιστικής ιδεολογίας και δράσης των γονιών της. Παιδί γαρ αξιωματικού των Ες- Ες. Κανένας οίκτος για τα παιδιά αυτά, αφού υπάρχουν παιδιά που έχουν πεθάνει «εξαιτίας των γονιών τους», από πείνα και κακουχίες. Αλλά και ποιος νοιάζεται γι’ αυτά, στον μεταπολεμικό χαμό μιας κατεστραμμένης χώρας που γίνεται μεν θύμα, αλλά πριν λίγο καιρό ήταν ο αλαζονικός θύτης; Πως διαχειρίζεται κανείς την κληρονομιά των ναζί γονιών του, πως αντιμετωπίζει την επιβίωση σε συνθήκες καταδίωξης ή εν δυνάμει καταδίωξης. Ποιος τολμά να πει πως είναι παιδί ναζιστή στρατιωτικού που τώρα είναι στη φυλακή; Το έλεος θα το δείξει απρόσμενα ένας πρώην κυνηγημένος, μια αινιγματική παρουσία, ένας νεαρός εβραίος. Άντε τώρα να αφεθεί η Λόρε στην προστασία ενός που, μέχρι πρότινος εδιώκετο από τον πατέρα της. Ο φόβος διάχυτος παντού, ο πόνος ανομολόγητος, η συμπόρευση στην αντίπερα όχθη επιβεβλημένη πια, αλλά πάνω απ’ όλα είναι το δυσβάσταχτο φορτίο της κληρονομιάς. Ο πόνος δείχνει να έχει αλλάξει στρατόπεδο ή πλευρά, αλλά αμφότερες οι πλευρές υποχρεώνονται να ζήσουν με τα επίχειρα των γονικών πράξεων. Συχνά, αν όχι πάντα, η λύση είναι η πατροκτονία, μεταφορική βεβαίως, αλλά η αποποίηση κληρονομιάς και η συνεπαγόμενη αποδέσμευση δεν είναι εφικτή. Όχι βέβαια λόγω νομικού κωλύματος, αλλά ηθικού. Πόσες δεκαετίες πέρασαν και το μεταπολεμικό σύνδρομο των Γερμανών υφίσταται, η ναζιστική κληρονομιά και ο απόηχός της, ελλοχεύει πάνω από τα κεφάλια τους. Μη μας γελά η παρούσα φάση της Γερμανικής οικονομικής κυριαρχίας. Το έργο έχει παιχτεί ξανά στην σκηνή της ιστορίας. Τρία Ράιχ οδήγησαν στην καταστροφή και το άτυπο τέταρτο μάλλον τον ίδιο δρόμο θα πάρει, λένε οι γνωρίζοντες. Σε προσωπικό επίπεδο τώρα δείτε τον Τζορτζ Μπους τον νεότερο, θα παραμείνει στην ιστορία, ως ο γιος τους πατέρα Μπους. Δεν απεπειράθη πατροκτονία. Δείτε τον δικό μας Γιωργάκη Παπανδρέου που, απεπειράθη πατροκτονία. Απέτυχε οικτρά. Παρέμεινε ο Γιωργάκης, ενώ του προστέθηκαν και άλλα κοσμητικά ή υποκοριστικά διόλου κολακευτικά. Όλοι ανεξάρτητα καταγωγής, υποχρεωνόμαστε να ζήσουμε με τα επίχειρα των γονικών πράξεων. Η αντιπαράθεση με την πραγματικότητα αυτή είναι αναπόφευκτη, ακόμη και όταν θέλεις να πορευτείς όπως σου υπαγορεύουν. Άλλοι λυγίζουν υπό το βάρος της κληρονομιάς, άλλοι σπαταλούν όλα τα καταπιστεύματα τους, άλλοι αποπειρώνται αποδέσμευση, άλλοι συμπορεύονται με τα κληροδοτηθέντα ως αυτά επιβάλλουν. «Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα», αλλά και όσα δεν εντάσσονται στην χορεία των αμαρτιών καθορίζου την τύχη των παιδιών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου