Μεσα απο ενα δαιδαλωδες σεναριο που βριθει απο ανολοκληρωτες ιδεες και ημιτελης χαρακτηρες –δεν ειναι τυχαιο εξαλλου οτι η μορφη του αλλαζε διαρκως κατα τη διαρκεια των γυρισματων-, η μουσικη τελικα αναδεικνυεται το καταλυτικο στοιχειο που πυροδοτει τα εντονοτερα συναισθηματικα ξεσπασματα. Με φοντο το Cotton Club, ενα ασημο τζαζ στεκι της δεκαετιας του ’30, και την διατρητη –τοσο απο αποψη συνοχης οσο και βαθους- σχεση μεταξυ των αδερφων Dixie (Richard Gere) και Vincent (Nicholas Cage), οι νοτες της κορνετας (που παιζει καθ’ ολη τη διαρκεια της ταινιας ο Gere) αποτελουν το λυτρωτικο στοιχειο επανω στο οποιο παταει ολη η δομη της ταινιας για να μην καταρρευσει απο τις πολλες ατελειες της. Συνεπως πατερας των οσων τελικα εκπεμπουν απο μεσα τους οι εικονες θα πρεπει μαλλον να θεωρηθει ο μουσικος καθοδηγητης του φιλμ, Duke Ellington, o οποιος μαλιστα αποτελεσε και βασικο μελος της μπαντας του ιδιου του Cotton Club για πολλα χρονια. Προσθετοντας στις συχνα ντελιριακες νοτες της τζαζ, τις συνειδητες στιγμες θεατρογενους κινηματογραφησης, δυο-τρεις μαφιοζικους φονους και καποιες καλες ερμηνειες (ξεχωριζει η Λονετ Μακ Κει στο ρολο μιας μιγαδας χορευτριας), μπορουμε να συνθεσουμε το βασικο σκελετο επιτυχιας μιας ταινιας που με τιποτα δεν αποτελει το ενδεικτικοτερο δειγμα γραφης ενος μεγαλου σκηνοθετη.
(πηγή Cine.gr Βρεττος Λιαπης)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου